اگر زبان و قلمم نتوانست تاثیر گذار باشد، شاید مرگم بتواند در مسیر آزادی وطنمان اثری بگذارد.

به گزارش Axar.az، ودود اسدری زندانی سیاسی آزربایجانی که امروز در ۲۰مین روز اعتصاب غذای خود در سرمای انفرادی ۲۴۰ زندان اوین به سر می‌برد در این مورد نامه‌ای نوشته و آن را به اشتراک می‌گزاریم.

به نام خدا
اینجانب، ودود اسدی، یکی از اسرای آذربایجانیِ محبوس در زندان اوین هستم.

امروز ۱۴۰۴/۸/۲۵، بیستمین روز از اعتصاب غذای ماست که نیمی از آن را به دستور مستقیم رئیس زندان اوین، جناب فرزادی، از مورخ ۱۴۰۴/۸/۱۰ تا ۱۴۰۴/۸/۱۸ در انفرادی ۲۴۰ زندان اوین، بدون در اختیار داشتن امکانات گرمایشی و لباس گرم، در دمادی زیر صفر گذراندیم. به طوری که حتی برای دقایقی کوتاه نیز نمی‌توانستیم سرمان را از زیر پتو بیرون بیاوریم و در کنار اعتصاب غذا سرما نیز به عنوان ابزار تنبیه و سرکوب بر علیه ما به کار گرفته شد.

اکنون بار دیگر برای تنویر افکار عمومی میخواهم از علل اعتصاب غذایمان بگویم.

اعتصاب غذا آخرین راه شنیده شدن صدای اسیران سیاسی در اسارتگاه‌هاست و با اینکه میدانیم با ادامه دادن این مسیر جان خود را از دست خواهیم داد، اما علتی که ما را در این مسیر مسمم و ثابت قدم داشته است، مسئله‌ ای شخصی نبوده و تلاش برای رهایی و آزادی فردی نیست.

این اولین باری نیست که به اسارت گرفته شده ام و با وجود ادامه‌ی سیاست های تبعیض آمیز و بی عدالتی های فراگیر و فشاری که بر مردم وارد می‌شود، اگر عمری باقی باشد آخرین بار بنده به سراحت اعلام می‌کنم، اعتراضی که با اعتصاب غذا شروع کرده ایم، علیه این حلقه از حاکمیت است که با اعمال غیر قانونی و ضد بشری خود، همچون بازداشت غیر قانونی فعالین سیاسی، مدنی و اجتماعی، که صدا و قلم جامعه‌ی مظلوم خود هستند، و پرونده سازی های مغرضانه بر علیه آن ها، جامعه را به سطوح آورده اند و در قبال اعمال و رفتار خود به هيچ وجه پاسخگو نیستند.

و این اعتصاب در اعتراض به عدم رسیدگی و عدم احترام به حقوق قانونی، انسانی، شهروندی، قضایی و درمانیِ اسرای سیاسی است، که خود و همبندی هایم نیز شامل آن هستیم و خواستار پایان یافتن اینگونه اعمال و رفتار های غیر بشری، فرا قانونی و سرکوب گرانه از جانب ارگان های امنیتی، علی‌الخصوص وزارت اطلاعات هستیم. و در مقابل این ظلم و ستم عریان، حتی اگر به قیمت از دست دادن جانمان باشد، خواهیم ایستاد تا نتیجه ای حاصل شود و این وضعیت پایان یابد.

اگر از دست دادن جانم در این اعتصاب غذا، برای برطرف کردن و حل این معضلات و پایان دادن به این سرکوب و افسارگسیختگی، تاثیر گذار باشد، بدون تردید آماده‌ی پذیرفتن آن هستم. و ارگان های امنیتی باید در محضر جامعه پاسخگوی اعمال خود باشند.

از مردم شریف و تمام آزادی خواهان تقاضا دارم که صدای فرزندان خود باشند و از اعتصاب و اعتراضمان حمایت کنند.

جان و حیات ملت و وطنمان به مراتب مهم تر و با ارزش تر از جان ماست. این سرزمین وطن ماست و صاحبان این وطن ما ملتیم و هیچ حکومت و جریان و نهادی نمی‌تواند با هیچ عذر و بهانه ای، آزادی های شهروندی، انسانی، حقوق بشری، حقوق سیاسی، حقوق اجتماعی و تمام حقوق لازمه‌ی جامعه آزاد و دموکراتیک را از ما سلب کند و جامعه و شهروندانش را به اسارت بگیرد.

بار دیگر میگویم که من خواستار لطف، مرحمت و هیچ امتیازی از هیچ نهاد، ارگان، قوه و کلیت حاکمیت نیستم. و سالهاست که بر علیه تمامیت خواهی، بی عدالتی و تبعیض و ناکارآمدی های عریان در کشور مبارزه کرده و معترض بوده ام. و جواب این اعتراض، به اسارت کشیدن نیست، آنهم بدون رعایت هیچ حق و حقوقی.

از تمام فعالین سیاسی و مدنی، و تمام انسان های آزاده و شریفی که تا به امروز از هر طریقی صدای ما بوده اند، حمایتمان کرده اند و نگران شرایط جسمانی ما هستند، از صمیم قلب تشکر میکنم و دستبوسشان هستم. و از تمام وجدان های بیدار میخواهم که در این مسیر تا زمان حصول نتیجه و پاسخگویی از جانب مسببین وضعیت فعلی، حمایت های خود را از ما دریغ نکنند و صدایمان را به گوش جامعه برسانند.

و در آخر به مسعود پزشکیان رئیس جمهور فعلی ایران سلام من را برسانید و بگویید که تاریخ شمارا قضاوت خواهد کرد! شمایی که به رای مردم خیانت کردید و با شعار وفاق و انسجام جامعه را به تمسخر گرفتید.

اسیر سیاسی آذربایجانی - ودود اسدی