سازمان حقوق بشری این حادثه را نمونه‌ای از «قتل‌های خاموش در زندان‌ها» و مصداق «سلب عمدی حق حیات» دانست.

به گزارش Axar.az، سازمان حقوق بشر کارون اعلام کرد امیر نیسی، زندانی عقیدتی محبوس در زندان شیبان اهواز، شامگاه سه‌شنبه ۲۷ آبان در پی عفونت شدید و محرومیت طولانی‌مدت از درمان جان باخت.

او شش سال از حکم ۱۵ ساله خود را پشت سر گذاشته بود.

بر اساس این گزارش، نیسی مدت‌ها از مشکلات جسمی ناشی از «مو برگشتی» رنج می‌برد اما مسئولان زندان با وجود تب شدید و وخیم شدن وضعیت او، از انتقال وی به مراکز درمانی خارج از زندان خودداری کردند.

در همین حال، گزارش‌های حقوق بشری نشان می‌دهد زینب جلالیان و مریم اکبری‌منفرد، دو زندانی سیاسی شناخته‌شده، همچنان از حق درمان محروم‌اند. اکبری‌منفرد با وجود موافقت مقام قضایی با اعزام برای دریافت خدمات تخصصی، به‌دلیل نبود امکانات و عدم همکاری مسئولان زندان قرچک ورامین همچنان به درمان دسترسی ندارد. جلالیان نیز پس از عمل جراحی فیبروم رحمی، با وجود نیاز فوری به سونوگرافی و پیگیری درمانی در مراکز تخصصی، تاکنون به بیمارستان اعزام نشده و در وضعیت جسمی نامطلوبی قرار دارد.

بر اساس آمار سالانه ، محرومیت زندانیان سیاسی و عقیدتی از درمان در پنج سال گذشته هشت برابر شده و تنها در سال ۲۰۲۴ دست‌کم ۴۱۲ مورد عدم ارائه خدمات پزشکی ثبت شده است. مرگ‌های ناشی از محرومیت درمانی، شکنجه و فشار در زندان‌ها در سال‌های گذشته بارها گزارش شده اما جمهوری اسلامی مسئولیتی در قبال آنها نپذیرفته است.

لازم به ذکر است که در زندان اوین فعاین سیاسی آذربایجمنی به نام‌های طاهر نقوی و ودود اسدی نیز به خاطر بی عدالتی‌های قضایی و عدم رسیدگی درمانی و بی توجهی مسئولین امروز ۲۳روز است که دست به اعتصاب زده‌اند و این اقدام موج اعتراضی گسترده‌ای میان مردم و فعالین آذربایجانی ایجاد کرده است.

نهادهای حقوق بشری تأکید دارند که عدم دسترسی زندانیان به خدمات درمانی ضروری می‌تواند طبق استانداردهای سازمان ملل «شکنجه» تلقی شود.