آنکارا و تل‌آویو در مذاکراتی که در باکو برگزار شد، بر سر حفظ ثبات در سوریه به توافق رسیدند. این بدان معناست که دومین تلاش رئیس‌جمهور علی‌اف برای ایجاد گفت‌وگو میان ترکیه و اسرائیل نیز به نتیجه مثبت منتهی شده است.

اگرچه سرنگونی اسد با منافع اسرائیل از منظر حذف نفوذ ایران در سوریه هم‌راستا است، اما اسرائیل با تبدیل شدن ترکیه به بازیگر اصلی موافق نیست. عامل اصلی تقابل نیز همین مسئله است. هرچند ترکیه نسبت به ایران، رقیب سخت‌تری برای اسرائیل به شمار می‌رود: آنکارا در تمامی حوزه‌های سوریه – سیاسی، اقتصادی، نظامی-اطلاعاتی، لجستیک و غیره – نفوذ قوی دارد و در شکل‌گیری حکومت جدید نیز نقش مؤثری ایفا می‌کند. افزون بر این، ایالات متحده حضور ترکیه در سوریه را پذیرفته است.

اسرائیل درک می‌کند که کسب نتیجه در تقابلی که آمریکا و ترکیه از آن حمایت نمی‌کنند، دشوار است. و مهم‌ترین نکته، همان‌طور که پیش‌تر نیز نوشته بودیم، عامل ایران است: زمانی که تمرکز بر تهران است، تقابل با آنکارا نه به نفع تل‌آویو است و نه به نفع واشنگتن.

نتیجه‌ای که باکو به‌عنوان میانجی میان طرفین به دست آورده، عادی نیست:

۱. کانال گفت‌وگو میان کشورهای متحد و دوست باز شد و این موضوع آذربایجان را از انتخابی دشوار رهایی می‌بخشد؛

۲. جایگاه باکو در نگاه دولت جدید آمریکا تقویت می‌شود؛ این امر در بُعد منطقه‌ای، به‌ویژه در زمینه چشم‌انداز روابط با ارمنستان نیز با منافع ما سازگار است؛

۳. سوریه ممکن است از خطر تبدیل شدن دوباره به میدان درگیری نجات یابد.

از این پس، موضوع اصلی، تضمین پایداری توافق باکو خواهد بود.