عبدالله عطاری، سفیر فلسطین در قبرس (بخش یونانی‌نشین)، با اظهاراتی تند از رویکرد ترکیه نسبت به مسئله فلسطین انتقاد کرده است.

به گزارش Axar.az، سخنان وی موجی از تنش جدید را در خاورمیانه و در عرصه دیپلماسی بین‌المللی به راه انداخته است.

این سفیر در مصاحبه با نشریه یونانی «Politis» ادعا کرده است که برخی محافل تلاش می‌کنند فلسطین را به ابزاری برای اهداف ژئوپلیتیکی ترکیه تبدیل کنند. او با قاطعیت این احتمال را رد کرده و گفته است: «هیچ‌کس نمی‌تواند ما را هدایت کند. ما یتیم نیستیم. مسئله ما یک موضوع مقدس است و تنها از طریق سازمان ملل و نهادهای وابسته به آن پیگیری می‌شود.»

عطاری این سخنان را در پی مطرح شدن نامزدی فلسطین و قبرس برای ریاست هشتاد و یکمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد مطرح کرده است. در واکنش به بحث‌هایی که درباره احتمال تقابل دو طرف به وجود آمده، او تأکید کرده که روابط فلسطین و قبرس بر پایه دو اصل قوی یعنی احترام متقابل و تفاهم دوجانبه بنا شده است: «نباید فراموش کنیم که قبرس یکی از نخستین کشورهایی بود که فلسطین را به رسمیت شناخت.»

او همچنین تصریح کرده که تنها شکل “تعامل متقابل” در منطقه، می‌تواند به این صورت باشد که اسرائیل از قبرس حمایت کند و ترکیه از فلسطین:

«اسرائیل می‌تواند از قبرس حمایت کند، ترکیه از فلسطین. چیزی بیش از این وجود ندارد.»

این اظهارات نشانه‌ای از موضع‌گیری آشکار دیپلماسی فلسطین در برابر ترکیه است و احتمال تنش در روابط میان آنکارا و رام‌الله را تقویت می‌کند. این در حالی است که ترکیه در سال‌های اخیر در مجامع بین‌المللی با قاطعیت از مسئله فلسطین دفاع کرده و در برابر حوادث غزه واکنش‌های شدیدی نشان داده است. حتی برای فلسطین، با اسرائیل وارد تقابل جدی شده و در این مسیر جمهوری آذربایجان را نیز به خاطر روابطش با اسرائیل سرزنش کرده است.

اما این موضع‌گیری جدید فلسطین نشان داد که سیاست سنجیده، خونسرد و محتاطانه آذربایجان در قبال این کشور چقدر درست بوده است. باکو هیچ‌گاه حمایت احساسی از فلسطین نکرد، زیرا در موضوع قره‌باغ، فلسطین همواره در کنار ارامنه ایستاده بود. چه در رأی‌گیری‌های سازمان ملل، چه در فراخوان‌های همبستگی اسلامی و چه در مجامع بین‌المللی، فلسطین یا سکوت کرد یا موضعی ضد آذربایجان اتخاذ نمود.

حتی نمایندگان دولت فلسطین در خصوص قره‌باغ، گاه مواضعی در حمایت از استدلال‌های ارمنستان اتخاذ کرده‌اند…

امروز که می‌شنویم آنان ترکیه را با عباراتی چون «نمی‌تواند رهبری ما را بر عهده گیرد» و «ما یتیم نیستیم» پس می‌زنند، این در واقع معنای فروختن دوستان واقعی است. اگر ترکیه نباشد، چه کسی هست؟

آذربایجان سال‌ها پیش این ریاکاری را درک کرد و سیاستش را بر همین اساس شکل داد. روابط دیپلماتیک با فلسطین برقرار کرد، کمک‌هایی ارائه داد، صدای مردم مظلوم را شنید، اما هیچ‌گاه برای این حاکمیت جنگی به راه نینداخت و بیش از اندازه نزدیک نشد. چون چهره‌ای را که امروز ترکیه می‌بیند، ما سی سال پیش دیده بودیم. اظهارات حمایتی یاسر عرفات و محمود عباس از ارمنستان هنوز هم در فضای مجازی قابل مشاهده‌اند.

امروز بار دیگر به این نتیجه می‌رسیم که برادری با شعار اثبات نمی‌شود، بلکه با رفتار سنجیده می‌شود. کشوری که چنین سرد، بی‌اعتنا و حتی خائنانه علیه ترکیه سخن می‌گوید و در جنگ قره‌باغ در کنار مواضع ارمنیان ایستاد، چقدر می‌تواند شایسته عنوان «برادر» باشد؟

ترکیه باید در سیاستی که بیش از خودِ فلسطینی‌ها طرفدار فلسطین شده، تجدیدنظر کند…