هاینریش بل، نویسنده آلمانی جایی می‌نویسد: بعد از هیتلر همه آلمان درک می‌کردند که او چه بلایی بر سر کشور و زیربناهای آن آورده است. اما یک چیز نابود شده هم بود که فقط ما روشنفکران آن را می‌فهمیدیم و آن خیانت هیتلر به کلمات بود. خیلی از کلمات شریف دیگر معانی خودشان را از دست داده بودند، پوچ شده بودند، مسخره شده بودند، عوضی شده بودند، آشغال شده بودند. کلماتی مانند: آزادی، آگاهی، پیشرفت، عدالت و...

به عنوان کسی که در شبانه‌روز بیش از هر چیز و هر کسی با "کلمات" سر و کار دارم، باید بگویم که ما در دنیای دگرگونی کلمات زندگی می‌کنیم. کلمات آنگونه نیستند که وانمود می‌شوند و به عبارت ساده‌تر در دنیای امروز نمی‌توانیم از کلماتی که می‌شنویم یا می‌خوانیم همان معناهایی را برداشت کنیم که در لغتنامه‌ها ثبت شده‌اند.

یکی از مفاهیمی که به شدت مورد سوء استفاده نهادهای قدرت قرار گرفته و می‌گیرد مفهوم "حقوق بشر" است. کشوری مانند آمریکا که در بسیاری از جاها چشمانش را بر موارد نقض فاحش حقوق بشر بسته نگه‌داشته است، به نام حقوق بشر و به نام دفاع از حقوق نقض شده تورک‌های مسلمان اویغور به دنبال تصویب قطعنامه‌ای تحریمی علیه چین است. تا شاید بتواند با مستمسک قرار دادن حقوق پایمال شده اویغورها به اهداف سیاسی و اقتصادی خویش برسد.

از سوی دیگر، دولت چین با به سخره گرفتن مفاهیمی همچون "مقابله با تروریزم" وانمود می‌کند که سرکوب وحشیانه اویغورها و قتل عام فرهنگی آنها گامی است در راستای امنیت جهانی!

همزمان، برخی از کارکنان نژادپرست تلویزیون بی‌بی‌سی فارسی که با خیانت به مفهوم ادعایی "رسانه مستقل و بی‌طرف"، رسالت مبارزه با هویت ترکی و جانبداری از نژاد موهوم آریایی در سراسر جهان! را بر عهده دارند، با انتشار مطالبی همسو با ادعای دولت چین به دنبال ماهیگیری از این آب گل‌آلود هستند.

در این میان واکنش کشورهای مسلمان و مخصوصاً کشورهای مدعی ام‌القرائی جهان اسلام هم جالب است. سکوت! آری سکوت تنها جوابی است که این کشورهای مدعی اخوت اسلامی در برابر جنایات وحشیانه دولت کمونیستی چین از خود بروز داده‌اند. البته، همین سکوت هم نوعی خیانت به کلمات محسوب می‌شود؛ خیانت به کلماتی که باید بر زبان آورده شوند ولی حقشان ادا نمی‌شود و خیانت به کلماتی که بارها بر زبان آورده‌اند ولی در این مورد خاص، عمداً فراموششان کرده‌اند تا با دولت چین سرشاخ نشوند!

البته، مثل بسیاری از موارد دیگر، در این مورد هم، جمهوری اسلامی ایران به عنوان یکی از بزرگترین مدعیان ام‌القرائی جهان اسلام در نقشی متفاوت ظاهر شده و سکوت خویش را شکسته است! منتها به جای همراهی و همدلی با مسلمانان مظلومی که گرفتار یکی از مدرنترین نسل‌کشی‌های تاریخ بشریت شده‌اند، به حمایت از دولت سرکوبگر چین برخاسته است، همانگونه که در مناقشه قاراباغ نیز به حمایت از متجاوزین ارمنی پرداخت و می‌پردازد، تا بار دیگر خط بطلانی بکشد بر مفهوم تمام آیات و احادیثی که از اولین روز مدرسه تا آخرین روز آن مجبور بودیم بخوانیم و حفظ کنیم!

سخنگوی وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران با محکوم کردن مصوبه مجلس نمایندگان آمریکا درباره نقض حقوق مسلمان‌های اویغور توسط دولت چین، مدعی شده که چنین اقداماتی " صلح و ثبات جهانی را تهدید می‌کند!"

آری، سخت است سخن گفتن در دنیایی که کلمات رنگ باخته‌اند. سخت است نوشتن و خواندن در دنیایی که کلمات گنگ و نامفهوم شده‌اند. سخت است زندگی کردن در دنیایی که عبارت دلنشینی همچون حقوق بشر به مثابه نقابی برای پیشبرد مطامع سیاسی و اقتصادی نهادهای قدرت مورد سوء استفاده قرار می‌گیرد.