دیپلماسی ایرانی از همان آغاز گفتگوهای صلح میان آذربایجان و ارمنستان ازسال ۲۰۲۰ و شنیده شدن اخباری مبنی بر توافق در احداث کریدور زنگه‌زور، بر مدار مخالفت با آن گذاشته شد. بهانه هم این بود ارتباط ایران با اروپا قطع می‌شود! امری که خلاف آن اثبات شد!

از همان ابتدا، با وجود گنجاندن نقش و منافع ایران در طی پروسه صحنه سیاسی و اقتصادی مذاکرات صلح، با عنوان سه + سه از سوی بازیگران اصلی در منطقه یعنی ترکیه و روسیه، لیکن دیپلماسی ایرانی از سر ناسازگاری با این پروژه بر آمد و احداث دالان یادشده را دالان ناتو و دالان تورانی خواند! به گمان برخی سیاست ورزان ایرانشهری حاضر در صحنه سیاسی کشور، برای مهار پان ترکیسیم در منطقه از احداث چنین دالانی باید به عنوان خط قرمز یاد کرده و از اجرای آن جلوگیری کرد!

یعنی بدون سنجش واقعی منافع ملی و اتخاذ سیاست حسن همجواری با کشورهای منطقه و اعمال سیاست تنش زدایی، داشتن روابط صلح‌آمیز با کشورهای همسایه، دیپلماسی ایرانی عملاً در فاز تنش زایی قرار گرفته است. هرچند دولت ارمنستان بارها خود به نوعی موافقتش را از انجام چنین پروژه‌ای اعلام کرده است و شاید تفسیرهایی نیز از نحوه اجرای عملی آن دارد. اما در عمل، اتخاذ سیاست مخالف ایران، موجب امتیازگیری بیشتر برای دولت ارمنی شده است!

از سویی، مسئله از اینجا جالبتر می‌شود که در روزهای اخیر، خبر حضور نظامی آمریکا در زنگه‌زور و نیز مواضع آشکار لاوروف وزیر امور خارجه روسیه برای تسریع در امر ایجاد کریدور زنگه‌زور، به شدت مواضع ایران را به بازی گرفته است. در چنین شرایطی سکوت معنادار دیپلمات‌های ایرانی؟! و اینکه در صورت عملی شدن ایجاد کریدور زنگه زور که در جهت تأمین منافع کشورهای منطقه و منافع آزاد تجاری شرق و غرب است، تداوم سیاست مخالفت ایران با به اصطلاح کریدور ناتو-کریدور تورانی! به چه نتیجه‌ای خواهد رسید؟ و این کشور چنین روندی را چگونه پشت سر خواهد گذاشت؟ آیا جنگی بر سر آن صورت خواهد گرفت و یا باز با سکوت معنادار روند یاد شده طی خواهد شد؟ جای سؤال است.

در هر صورت، تحمیل چنین هزینه‌هایی از سوی برخی محافل معلوم الحال بر اقتدار سیاسی کشور قابل توجیه نیست!