انحصار در سياست داخلی و عدم تعامل با همسایگان و دیگر کشورها در سیاست خارجی

قسمت اول:

اگر سياست داخلی، حوزه انحصاری داخل یک کشور است، سياست خارجی حوزه تعامل با همسایگان، بقيه کشورهای جهان و زمين بازی بر اساس قواعد حقوق بين المللی است. از اینجهت، اگر سياست داخلی را به حوض تحت اختيار کامل خود در حياط خانه تشبيه کنيم، حوزه کارکرد سياست خارجی را باید شبيه محيط اقيانوسی بدانيم که نيروهای بسيار بزرگ خارج ازاراده ما در آنجا حاکم هستند. حکام جمهوری اسلامی در ابتدای کار خود، سياست خارجی را هم با کشتن و نفی بلد کردن کاربلدهای این رشته شروع کردند. متأسفانه از این ۴۵ سال هم برای دادن پستهای برنامه ریزی و تصمیم گيری به اهل تخصص و تجربه، استفاده نکرده اند. در نتيجه، این حوزه مهم از اداره کشور هم به دست کسانی سپرده شد که بجای تخصص و تجربه کاری، کوله باری مزاحم، از ایدئولوژی اسلام سياسی و پوپوليسم ناسيوناليستی جهان سومی حمل میکردند. نتيجه این اوضاع کلی، از نظر کيفيت رهبری سياست خارجی در رژیم اسلامی را میتوان در هر تصميم مهمی طی ۴۵ سال گذشته رصد کرد.

یکی از موارد پر سر و صدا در فضای فارسی زبان داخل و خارج از ایران، مسئله رژیم حقوقی دریای خزر بود. این موضوع برای چند دهه فرصتی برای بيان بی پایه ترین ادعاها در اختيار مدیرانی جاهل و یک افکار عمومی برانگيخته و بیخبر ازهمه جا در داخل و خارج از کشور داد. متأسفانه، فضای رسانه ای فارسی زبان خارج از کشور نيز، در تبعيت از امواج صادره از مقامات رژیم و امامان جمعه، بصورت ادواری به ميدان طرح ادعاهای دوراز عقلی وارد میشوند که کسی مقابله با آنها را به صلاح خود نمیبيند. زاویه نگاه این رسانه های فارسی خارج از کشور هم بر اساس فورمت "قبول اصل ادعای رژیم و اعلام بی کفایتی رژیم" درموضوعات جنجالی ادواری برپا شده از سوی خود رژیم است.

طی چهار سال اخير از پایان جنگ دوم قره باغ به اینسو هم، مفر جدیدی برای طغيان ادعاهای ناشی از جهل مسئولان سياست خارجی و احساسات "ملی و ميهنی" رسانه های خارج کشور باز شده است. نام این مفر جدید، کریدور زنگه‌زور است. از این مفر جدید است که شاهد فوران جهليات و جنگ روانی بر عليه جمهوری آذربایجان از سوی مقامات شش کلاسه و هفت کلاسه و دانشگاه رفته رژیم و رسانه های پربيننده فارسی هستيم.

جالب هم هست که رسانه های مخالف رژیم در خارج، که در شرایط عادی، گزارش وضعيت هوا از سوی رسانه های دولتی جمهوری اسلامی را هم قبول ندارند، در این جوهای عصبی جهادی که جهاد بر عليه جمهوری آذربایجان در دستور کار باشد، سبقت از شش کلاسه های رژیم ربوده و عناصری بمراتب جاهلتر از سخنگویان رژیم را وارد صحنه نبرد جهادی میکنند.

ورود عرب ستيزی و ترک ستيزی به سياست خارجی ایران

در دوران پادشاهی هم عرب ستيزی و ترک ستيزی بخشی از انعکاس مبانی ایدئولوژی آریایی در سياست داخلی کشور بود. با این وجود رابطه رژیم پهلوی در خارج از مرزهای ایران، از این خصوصيت نژادپرستانه به دور بود. رضاشاه برای فرزند خود عروس مصری انتخاب کرد، روابط گرمی با همه کشورهای عربی بجز عراق برقرار بود، تنها سفر خارجی رضاشاه به ترکيه بود .انواع هنرهای کاربردی از ترکيه وارد میشد. موسيقی عربی ترجمه به فارسی شده و فيلم ترکيه ای دوبله به فارسی مد بود و احساس میشد که امل صاین ميتواند تا آخر عمر خود درایران کنسرت برگزار کند. وقتی رشيد بهبوداوف برای اجرای کنسرت به ایران دعوت شده بود، مورد محبت ملوکانه هم قرار گرفت و به دربار هم دعوت شد و در آنجا با برخی ترکی حرف بزند و فيلم ترکی حرف زدن رضا شاه در کنار آتاتورک را هم حداقل امروز همه دیده ایم. حتی محمدرضا شاه پهلوی در روزهای پایان عمر خود در حين بدرفتاری غيرانسانی متحدان غربی خود در روزهای سخت آخر زندگی خودش، مهمان انوار السادات مصری شد که هنوز هم آرامگاه وی در همان کشور است. این یک رفتار طبيعی بود و معنی "حُسن همجواری" برای ایران محصور در ميان همسایگان ترک و عرب یعنی مدارا با همان کشورهای ترک و عرب. اما رژیم تحفه جمهوری اسلامی ایران، ترک ستيزی و عرب ستيزی مرسوم در سياست داخلی رژیم پادشاهی را به سياست منطقه ای در دوران بعداز انقلاب گسترش داد و با این تحول مهم، سياست خارجی ایران اسلامی به روابطی پراز تنش و نفرت بر عليه همسایگان مسلمان ترک و عرب تبدیل شد. " شاه بيت " این پرونده زشت جمهوری اسلامی، سياست تلاش برای مداخله در جمهوری آذربایجان بود که ابتدا سعی کرد آنجا را از طریق جاسوسان و فرستادگان مذهبی خود تحت کنترل بگيرد و سپس وارد بازی زشتتر حمایت از اشغالگران کودک کُش ارمنستان برای ایجاد عمليات ایذائی دائمی و بی ثبات کردن این کشور همسایه را تا به امروز ادامه داد و وقتی هم که اشغالگران ارمنی در ميدان نبرد شکستی قاطع از ارتش آذربایجان خوردند، رژیم اسلامی پرده پوشی را کنار گذاشت و شمشير از رو بست. بدینسان کشور همسایه ای که همزبان یک سوم اهالی کشور ایران هم هست، به آماج کينه توزی غيرقابل فهم رژیم اسلامی بدل شد.