در چنین روزی در سال ۲۰۲۰، بعد از ۳۰ سال اشغال، قاراباغ در یک جنگ متفاوت با جنگهای معمولی تا آن زمان، به آغوش میهن خود یعنی جمهوری آزربایجان برگشت.

در ۳۰ سال اشغال قاراباغ، نه رگ غیرت خودآذری پنداری ورم کرد و نه ...

اما نکته مهمتر از این، چگونگی آزادی قاراباغ توسط آزربایجان بود.

جنگ آزادی قاراباغ، ۴۴ روز طول کشید.

برای اولین بار در این جنگ، هواپیمای بدون سرنشین، نقش کلیدی ایفا کرد.

هم هدف را پیدا کرد، هم هدف را منهدم کرد، هم کل این ماجرا را پخش زنده کرد.

هواپیماهای بدون سرنشین هجومی بایراکتار نقش بی بدیلی در این پیروزی در کنار شجاعت مثال زدنی سربازان آزربایجان ایفا کرد.

شجاعتی که ترک‌ستیزان را دربست به کما برد.

حتی در شهرستان مغان نیز وقتی از قاراباغ و ارمنستان و آزربایجان سخن به میان می‌آمد، تقریبا همگان می‌گفتند: آزربایجان بو تار قاوال ایله مین ایله قاراباغی آلا بیلمز.

نکته دیگر در مورد این ماجرا، نظر و دیدگاه مردم ترک ایران نسبت به دو کشور دخیل در قاراباغ یعنی جمهوری آزربایجان و ارمنستان است.

در اکثر مناطق ترک‌نشین در ایران، کلمه ارمنی در کنار کلمه روس، بیشتر به عنوان فحش بین دو طرفی که باهم دعوا می‌کنند به کار می‌رود.

تفاوت تنها در شدت نفرت دو طرف از هم و کاربرد این دو کلمه است.

اگر یکی از یکی خیلی بدش بیاید و او را مستحق اعدام بداند، به او می‌گوید: «ارمنی دؤلۆ‌ ارمنی»؛ یعنی از نسل ارمنی هستی.

اما اگر با کمی تخفیف، طرف مقابل را مستحق حبس ابد بداند به او می‌گوید؛: «اوْرۇس‌ بالاسی اوْرۇس‌»؛ یعنی روس‌زاده

هر چند متاسفانه بر خلاف این تفکر ترکان در ایران نسبت به ارمنی و روس (به دلیل جنایت تاریخی آنان در حق بخصوص ترکان) دولت ایران، ارمنستان و روسیه را کشورهایی در تراز نزدیکتر از برادر می‌داند.

به هر حال، تا سال ۲۰۲۰ کاری که در نظر تقریباً اکثریت محال بود انجام شود یعنی آزادی قاراباغ، به طرز معجزه‌آسایی در عرض ۴۴ روز و با انهدام کامل ارتش ارمنستان و بدون حتی یک تلفات غیر نظامی در ارمنستان انجام شد و اینک دوران جدیدی در قفقاز در فردای آزادی قاراباغ شروع شده و در حال دوام است.

دورانی که البته برای ترک‌ستیزان چندان خوشایند نیست.