میشل عفلق از ترکیب ناسیونالیسم عربی با سوسیالیسم معجونی ساخت که چندی بعد ایدئولوژی حزب بعث گردید. حزب بعث دو شاخۀ عراقی و سوری داشت. حزب در هر دو کشور از طریق کودتا به اقتدار عالی سیاسی دست یافت. حکومت حزب بعث در هر دو کشور را می‌توان در تعریف حکومت توتالیتر، بدترین شیوۀ حکمرانی گنجاند. چون دارای حزب و ایدئولوژی هستند، خط تمایز بین حوزۀ خصوصی و حوزۀ عمومی را با قلدری از میان برداشته‌اند و در عین حال با زور و سرکوب مانع شکل‌گیری جامعۀ مدنی شده‌اند و به تبع آن جامعه توده‌وار و ذره‌ای گردیده است.

حکومت بعثی عراق، دشمنی عمیق و آشکار نسبت به اسرائیل داشت. این بود که اول تأسیسات هسته‌ای‌اش به‌وسیلۀ اسرائیل کوبیده شد و بعد از چندی بساط حکومت‌اش به دست آمریکا نابود گردید. حزب بعث سوریه هم پنجاه وچند سال پیش از طریق کودتا به قدرت رسید و چهل‌وهشت سال از این مدت حکمرانی‌اش را، حکومت نظامی برقرار کرده بود. چند سال پیش، یعنی همزمان با بهار عربی و اعتراضات بزرگ مردمی، به حکومت نظامی پایان داده شد. حافظ اسد، پدر، بعد از چند دهه فرمانروایی فوت شد. بشار اسد پسر کم سن و سال جانشین پدر شد و چون سنش مطابق قانون اساسی نبود. قانون اساسی شبانه در یک چشم به هم زدن تغییر داده شد. احتمالاً در سوریه چند ده میلیونی کسی لیاقت و توانایی ریاست‌جمهوری را نداشت. صد البته اصلی‌ترین توانایی بشار اسد هم، پسر حافظ اسد بودن است. سوریه با این‌که بخشی از سرزمین‌اش، بلندی‌های جولان، از طرف اسرائیل تصرف و اشغال شده است، تاکنون حتی یک تیر به اسرائیل شیلک نکرده است.

چند سال پیش به دنبال اتفاقات بهار عربی مردم ناراضی با میتینگ‌های اعتراضی رودرروی حکومت حزب بعث قرار گرفتند که به‌وسیلۀ بمباران‌های وحشتناک نیروی هوایی روسیه و پیاده‌نظام حزب‌الله لبنان، اعتراضات مردم سرکوب و حکومت حزب بعث به‌صورت لرزان سرپا ایستاد. اما چند روز است که مخالفان حکومت توتالیتر حزب بعث نه بسان دفعۀ قبل از طریق تظاهرات اعتراضی بلکه با استفاده از ادوات نظامی و جنگ رودرروی حکومت ایستاده‌اند و برق‌آسا پیشروی می‌کنند. اگر جنگ به همین صورت پیش رود، سقوط حکومت توتالیتر حزب بعث حتمی است و همۀ رشته‌های کشورهایی که روی این حکومت حساب باز کرده بودند پنبه خواهد شد.