شاید این عکس آخرین یادگاری من و تو باشد که روی موج‌های آبی نمک دارت سواری می کردیم

همیشه به یاددارم با خانواده‌ام درساحل زیبایت شنا و بازی می کردیم و گرمای آفتاب و ساحل نمکی‌ات بدنمان رامی سوزاند ولی لذت بودن در کنار تو همیشه ما را به توپیوند می‌داد. اما افسوس که دیگر این روزها خبری از شادابی موج های زیبایت نیست!

من خیلی سعی کردم دو باره پر آبت کنم اما نشد.!!

شاید تو قربانی فرهاد های زمانه ای شدی که فقط شعاری برگوش شیرینها نجوا می کنند اما از عملکرد دلدادگی شان خبری نیست!!!

به راستی توکنارت افراد صادقی که نمایشی نیستند را کم داشتی، افراد صادقی که آنچه هستند و لمس می کنند را زندگی می کنند..

آه که هر بار از اینجامی روم دلم می گیرد چون آنچه می خواستم، انجام نشد!

دوست داشتم خنده و شادی تو را ببینم اما امکانش بر من میسر نشد.

متاسفانه من متوجه شدم ما همراهی و همکاری و همدلی را فراموش کرده ایم و ترس و ناامیدی آنقدر در قلب هایمان سایه افکنده که فراموش کرده ایم کیستیم ؟!

وقتی غنای فرهنگ سرزمینم از سلوک انسان های خردمندوعاشق و فاضل که در سرزمینم دارم و آن هاتحفه‌هایی به یادگار برای ما واگذاشتند تا این روزگار سنگین خالی از وارستگی و سرگردانی بشر را برای رسیدن به بزرگترین هدف هدایت بشر به سوی نور را دریابیم اما بیشتر به فقدان رویکردهای امروزه واقف شدم که هیچ چیز سر جایش نیست!

چراکه خیلی از ماها فراموش کرده ایم که چه گنجینه هایی در سرزمین مان داریم!

چه عجیب است که حتی خیلی از ماها شعروادبیات وواژه هایی را که سرمایه هنگفتی برای ما هستند را نمی توانیم درک کنیم و فقط به دنیای مادی چسبیده ایم، بی آن که روزمان باعشق و ادب ومعرفت و خواندن و مطالعه تفعل یا بدوبه دچار عاشقی پیوند خوریم

غرب همیشه بدنبال کشف اسرار شرق بوده است

امابه راستی ما به کجارهسپاریم؟!

اگر بتوانیم یک بیت عطار یا نظامی گنجوی، مولانا یا شمس، سعدی، حافط و...راخوب آویزه گوش نماییم وعاشقانه برای خود و وطن و ملت بیندیشیم وهرچه برای خودمی خواهیم برای هم بخواهیم واز منیت رهایی یابیم...بی شک گره ازکارها بر گشوده خواهدشد

چراکه تک صدایی همیشه تنهاست وتنهاباهم بودن وبه یک هدف اندیشیدن است که مارا سالک راه خویش می نماید

به نظرم ما به جای اندیشیدن به بی کفایتی مسئولین و دولت، خودمان فرهادهای کوه کنی باشیم که کلنگ خودرابرمی دارند تاریشه همه موانع را از میان بردارند تا راه آبی ازمیان شیارکوه ها به ساحل اندیشه‌ها سرازیر شود تا دنیا را باعشق و همدلی سیراب نماید

چراکه ما می توانیم با آگاهی از گنجینه هایمان سرآغاز زیستن را از نو بیاموزیم و بسازیم