بیست و هفت شهریور سالروز درگذشت شهریار شعر و ادب ترکی است. وی از جمله شاعران ترکی هست که با یک تلنگر مادرش و همت دیگر شعرای همزبانش به یکباره از سرودن در رابطه با آرمانشهر پان ایرانیستها به خویشتن خویش بازگشت و شهریار زبان و فرهنگ مادری خود شد و در این باره سروده بود: تورکون دیلی تک سئوگیلی ایستکلی دیل اولماز (هیچ زبانی به اندازه زبان تورکی محبوب و دوست داشتنی نمی شود).

او دیگر شاعران ترک را مزمت کرده که نباید شعرشان را معجونی از لغات و اصطلاحات فارسی و عربی آمیخته کنند.

به راستی که او خوب متوجه شده بوده که هرچه قدر در خدمت فرهنگ و زبان دیگران باشد، بازهم مانند وصله ی ناجور بهش نگاه خواهند کرد و از همین رو نوشته:

روم به شهر خود و شهریار خود باشم.

وی حتی از جفای فارس و تهرانی های خودفارس پندار نیز آشکارا گلایه کرده و ضمن سرودن شعر معروف « الا تهرانیا انصاف می کن خ.ر. تویی یا من؟»، در شعر "شاطر اوغلان" نیز می گوید:

«تهرانین غیرتی یوخ شهریاری ساخلاماغا

قاچمیشیق تبریزه تا یاخشی-یامان بَللَنسین...»

از حیدر بابا، سهندیه و خان ننه نیازی به گفتن نیست. چرا که شهریار با این منظومه ها شهریار ملت خویش شد.

اما در ایران، امروز را طی یک دهن کجی آشکار به بزرگترین شاعر معاصر ترکان آذربایجان جنوبی، "روز شعر و ادب فارسی" نام گذاشته اند!

چرا با وجود آن همه شاعر فارسی گوی، باید شهریار را برای این هدف انتخاب می کردند؟

در ابتدا با تلاش علی اصغر شعر دوست، اسم این روز را در تقویم ملی ایران بنام روز ملی شعر و ادب نوشته بودند، اما بعدا به روز شعر و ادب فارسی تغییر دادند تا هر سال در روزمرگ این ابرمرد شعر و ادب ترکی، که با مرگش ادبیات و شعر فارسی از سایه‌ی شعر غنی ترکی خارج شده، جشن بگیرند و به ریش ترکانی بخندند که فکر میکنند نامگذاری این روز برای احترام و تکریم شهریار ترکان است.